Garip...

Gozumdeki yaslari tutmaya calisarak dondum koseyi, geriye baktigimda el sallayan kimseyi gormemek icin bekledim o cok degerli koseyi, sonra tutamadim icimdeki firtinayi, etrafimdaki insanlarin heyecanli yuzlerindeki ifadenin yerini soru isaretleri aldigini gordum, dunya sesizlesti, kalbimin aciyla atan sesinden ve boguk gelen hostesin anlamsiz kelimelerinin haricinde hicbirsey duymuyor, ciglik atarak hatta hickirarak geri donmek istiyordum, o koseyi yeniden gecmek ve orda bekleyenlere sarilip hayatima kaldigim yerden devam etmek istiyordum. Ama olmadi geri donmedim, ben o gun o ucaga bindim, ve bilinmezlige dogru yol aldim...Bugun tam 17 ay, 510 gun oldu buraya geleli.Hayat 35 yasimda duyupta inanmadigim seyleri gosterdi bana burda. Ilk darbe babana bile guvenme oldu, duyardimda inanmazdim, ben hep sevgi dolu oldum ama yetmedi bu bazilarina, iyikide oyle oldu, iyikide tam 1 ay duymadigim gormedigim isitmedigim seyleri, haketmedigim davranislari gordum ki bugun bu konumumdayim.Ilk basamak bana derin darbeyi ogretti, bu en kotusuydu dedimya oldu iste...Ardindan pozitif dusunmenin ne kadar hayirli bir sey oldugunu ogretti,Tanri bana Allan'i verdi, abim oldu, destekcim oldu, kizi kizim oldu, annesi annem, kardesi kardesim, kuzeni ise en yakin arkadasim oldu, ailem oldu,cok sansliyim...Sonra Tanri bana Kelly'i verdi, abim oldu, patronum oldu, omuzumda agladigim dert ortagim oldu, bana sponsor oldu, is verdi simdi onun is yerinde manager lik yapiyorum,cok sansliyim...Sonra Tanri bana kutu evimi verdi, tirnaklarimla kurdugum, herbir kosesine yeni anilar icin raflar koydugum, tum eski anilarimi Allandaki odamda biraktim ben, ve yeni bir safya actim, yine yeniden,evimde tek bir goz yasi dokmedim ki buraya geldigimden beri hickirirak aglamak istegimi duvarlarin inceliginden dolayi icime akittim hep, evimde tek bir negatif enerji yok, cok sansliyim...Christina bana kotu sansi dusuncelerimin cagirdigini nazar diye birseyin olmadigini, basima gelen guzel seyleri paylastikca mutlulugumun ikiye katlanacagini, kendime haksiklik etmemi tavsiye etti, denedim, hic bir sey kaybetmedim aksine arti seylerle karsilastim, cok sansliyim, ve bunuda burda cumle alemle paylasiyorum degilmi, kormuyorum...Kanada bana sabirli olmayi, kendimi yeniden bulmayi, yanlizligin aslinda hicte o kadar kotu birsey olmadigini ogretti...Simdi yanlizligimin ve burda edindigim arkadasliklarin, dostluklarin tadini cikartmaya basladim, mutluyum ve bu garip geliyor, kafamda hic soru isareti olmadan, yasamimdaki hicbirseyi yargilamadan sadece mutluyum, ilk defa kendim icin yasiyorum, garip geliyor ama cok guzel...Hani aradigim o huzur varya sanki buldum da ondan mutluyum...Evet yorgunum, cok calismaktan ama musterilerimin beni takdir etmesi hergun, beni bir o kadarda mutlu ediyor.Bazilari sadece gulumsemem icin geldiklerini soyluyor, tesekkurler hayat bana yuzumdeki gulumsemeyi verdigin icin...8 gun sonra ilk kez kendim icin seyahate cikiyorum, Vancouver ve Victoria Island, elimde kameram, delilerce dolanacagim oralarda, ciplak ayak kumsallarda kosturup, buz gibi sularda su sapirtadacagim, belki sahilde yatip yildizlari seyredecegim, tum Art galerinini ve muzeleri gezip sanatsal yonumu gelistiricegim, hepsini kendim icin yapicam, mutluyum....