3 ay

MASALLAH OGLUMA
Anne olmak bir cok kadinin oldugu gibi benimde hayatimi ve hayatimin akisini cooookkkk degistirdi.Hersey daha bir guzel daha bir anlamli ancak bir o kadar da korkutucu, endise verici...
Odaklanmak bir kitaba, bir filme bana hayal gibi geliyor, odaklanmak sadece ve sadece Baby J'e. Evet hayatim gitti yok oldu, ben ben degilim, gece yok gunduz yok, disarda yurumek yok ancak Baby J var, heryerde herseyde o var...Ne yalan soylim elalemin memleketinde yanlizliktan cok bunaldim el kadar bebe ile, ama alistim simdilerde, mukemmel koca, hayat arkadasim bana herkezden cok destek oldu, oluyor. Bu cumartesi 3 koca ayi bitiricez oglumla, uc kisilik minik ailemle. Korkuyorumda cok cabuk gecicek zaman yakalayamayacagim diye, oglumu kucaklarken bir daha kucaga gelemeyecek diye...Gidima burnunu sokup orada saatler geciremeyecek diye...Ayaklaninca daha bir ozgur olucak bana daha az ihtiyac duyacak diye...Daha 'oglum' derken burnumun diregi sizliyor o buyuyup koca adam olucak bir daha onu minciklayamayacagim diye...
Zorlu bir 3 aydi ama bir o kadarda kutsal, muhtesem...Hormonel dengesizliklerimi saymiyorum tabii, ha birde son uc aydir havanin -25 lerde seyirip beni depresyona sokmasinida saymiyorum...Son bir haftadir +14 e kadar cikti hava sicakligi, bugun 0 ama olsun gunes var, daha oglum alisamadi parlak gunese, ve yansimasina, basiyor yaygarayi gozune gunes girince...
O kadar guzel ve karmasik duygular icerisindeyim ki kafami toparlayip suraya iki uc satir yazamiyorum bile...Hani oyle bilindik anne bebek bloglarindan olmak istemiyorum ki...kac bez degistirdim, kac kere kustu, kac...kac..... degilde daha ozel anlari, adrenalini yuksek anlari yazasim var, tabi Baby J iki elimide bos birakmayi bana lutfederse:)